Uzaktan bakınca sadece bir soru cümlesi gibi mi duruyor? Çok daha fazlası var aslında bu cümlenin anlamında ve hissettirdiklerinde.Umutsuzluğun yansıması, kurtarıcı arayışı, yardım çağrısı, çaresizlik, tükenmişlik...
İyi de nerden çıktı bu cümle diye düşünebilirsiniz.Hemen anlatayım.Beşiktaş ile de biraz ilintili olan küçük bir web sitesine sahibim.Hergün rutin bir şekilde yaptığım gibi biraz önce de günlük raporlarına göz atıyordum.Kaç kişi ziyaret etmiş,hangi kaynaklardan siteye yönlendirme olmuş,hangi şehirlerden insanlar gelmiş vs. Arama motorlarından gelen ziyaretçileri incelerken bir anda gözüme takıldı.Google anahtar kelimelerinin içinde uzun sayılabilecek bir cümle "muhammet demirci beşiktaşı kurtarırmı".
Ben mi bu aralar Beşiktaşla ilgili fazla duygusalım bilmiyorum ama bir anda ağlamaklı oldum.Sebebi ne derseniz tam olarak bilmiyorum.Bildiğim tek şey Beşiktaşlı kardeşim, abim, ablam, maçta beraber bağırdığım , aynı anda sevinip aynı anda üzüldüğüm birisi o kadar umutsuzluğa kapılmış ki bir umut bir cevap bulurum diye bu soruyu sormuş Google'a,belki bir yanıt bulurum diye. Bu cümlenin analizini yapmak inanın bana çok ağır geldi.Ben mi çok abarttım bilemem ama bir Beşiktaşlının bu duruma düştüğünü görmek çok derinden yaraladı beni. Genç oyuncularımızın sırtındaki yükün ne kadar ağır olduğunu da bir kez daha görmüş oldum.Muhammed Demirci benim için henüz sadece bir çocuk ve malesef biraz erken büyümek zorunda.Bu yaşta bu kadar büyük bir yükü omuzlarına koyduğumuz için ondan ve arkadaşlarından kendi adıma özür diliyorum.Muhammed,Necip,Batuhan,Kadir,Erkan,Emre,Atınç ve diğerleri; başarsalar da başaramasalar da ailemden biri gibi görüyorum hepsini.Biliyorum çok şey istiyorum ama "Hadi be çocuklar, kurtarın Beşiktaşımı".
